‘Wer viel meßt, mißt viel’ is een gezegde dat al te vaak opgaat. De classificatie van de schade is een uitstekend hulpmiddel om dit te voorkomen. Het is de eerste stap om te komen tot een eerste aanname over de oorzaak van de schade. De meetstrategie kan hierop gebaseerd worden. Een valkuil bij het classificeren is dat het schadebeeld stereotiep is voor een bepaald schademechanisme, maar dat in een specifiek geval de schade een andere oorzaak kan hebben.

Sinds de verschijning van de ‘Damage Atlas – Classification and Analyses of Damage Patterns found in Brick Masonry’ [7] is er een goed instrument beschikbaar om het aangetroffen schadebeeld goed te classificeren. Dit jaar verscheen er in het kader van het COMPASS-project [8] ook een atlas voor stucwerk.

Het doel van een onderzoeksplanning is dat er voldoende gegevens beschikbaar komen om uiteindelijk een conclusie over de oorzaken te kunnen trekken. In de bijlagen van het WTA – Merkblatt 4-5-99/D [2] staat een goed overzicht van de beschikbare methoden om het vochtgehalte van metselwerk en de zoutbelasting te bepalen.

Naast het risico van teveel meetgegevens bestaat de kans dat het onderzoek ter plaatse te éénzijdig gericht is op 1 oorzaak. Veel onderzoeksrapporten eindigen met een ultieme verklaring van de schade. Dat meerdere schademechanismen tezamen de oorzaak vormen, wordt dan over het hoofd gezien. Dat dit tot gevolg heeft dat slechts een deel van de problemen opgelost wordt, is dan niet verwonderlijk. In het ergste geval is het probleem zelfs niet kleiner geworden.

Vaak zijn er flankerende maatregelen nodig om te voorkomen dat er opnieuw schade ontstaat. Het onderzoeken van de risicofactoren zoals een ongunstig binnenklimaat maakt daarom deel uit een goed opgezet onderzoek. Ook de simulatie van het thermisch-hygrisch gedrag van constructies kan waardevolle informatie opleveren voor de te nemen maatregelen.