Het is onmiskenbaar dat leemverf vocht kan bufferen. Alleen is de capaciteit van de dunne laag leemverf beperkt.

De poriënstructuur van leemverf is zoveel fijner dan van het onderliggende tradionele stucwerk dat hierdoor het vocht slechts zeer beperkt middels capillair vochttransport verder wordt geleidt. Dit heeft alles te maken met de capillaire krachten die in kleine poriën veel
groter zijn dan in grovere. Het gevolg van de verschillen in poriegrootte is dat het vocht in leemverf grotendeels wordt vastgehouden. Gezien de dunne laag van de leemverf zal dit weinig zijn.

Het verhaal wordt wat complexer als de onderliggende stuclaag is afgewerkt met gips. Gips heeft een wat fijner poriën structuur maar heeft ook de eigenschap dat de dampdoorlatendheid afhankelijk is van het  vochtgehalte. Deze neemt sterk af als het vochtgehalte van het gips stijgt. Praktisch vertaald betekent dit dat bij gipsstuc het bufferen van vocht vooral aan het oppervlak plaats vindt. Leemverf versterkt dit.  Al met al blijft de buffercapaciteit beperkt.

Leemverf bevat weliswaar voor het grootste deel leem maar ook een cellulosebinder, zetmeel, een conserverings- en een anti-schuimmiddel. Nu zijn cellulose en zetmeel lekkernijen voor schimmels. Uitsluiten dat er schimmelgroei ontstaat op leemverf kan ik daarom niet. Dus ook bij leemverf blijft goed ventileren noodzakelijk.