Na 22 maanden ziektewet breekt de dag van mijn WIA-keuring aan. Vol vertrouwen fiets ik erheen. Ik ben goed voorbereid en bijzonder gemotiveerd om weer aan het werk te gaan. Ik wil door de keuringsarts graag ‘arbeidsgehandicapt’ verklaard worden, zodat ik thuis of in een voor mij gezonde omgeving aan de slag kan voor mijn werkgever.

Natuurlijk moet ik mijn verhaal vertellen. Dus ik vertel. Over het nieuwe huis dat we kochten en hoe verschrikkelijk ziek ik daar werd. Over de caravan die we in de achtertuin zetten omdat ik het daarin wel kon uithouden. Over het verdriet toen ik in de caravan ook ziek werd en noodgedwongen bij mijn ouders ging wonen. Over de binnenmilieuspecialist met wie ik het huis aanpakte, zodat ik er nu wel in kan wonen.

De naam van mijn ziekte, MCS – Multiple Chemical Sensitivity, vermijd ik zorgvuldig. Van lotgenoten heb ik namelijk begrepen dat je beter je gezondheidsklachten kunt beschrijven dan in discussie te gaan over een niet erkende ziekte. Na een kwartier echter verspreek ik me en valt toch de naam van mijn ziekte. De keuringsarts haakt hier meteen op in.

‘Ja, mevrouw’ zegt hij afstandelijk terwijl hij me indringend aankijkt, ‘uw klachten zouden natuurlijk ook psychiatrisch van oorsprong kunnen zijn.’ ‘Dat zou kunnen dokter, maar ik heb me vorig jaar laten onderzoeken door een psychiater en hij heeft geen stoornissen gevonden. Mijn ziekte is dus wel degelijk lichamelijk.’ ‘De psychiater die u heeft onderzocht heeft u zelf uitgezocht, hij is dus niet objectief. De volgende psychiater zoek ik uit. ‘ Ik weet niet wat ik hoor. Wat is dit? Nog een psychiatrisch onderzoek? En als hij geen vertrouwen heeft in ‘mijn’ psychiater, heb ik dat al helemaal niet in ‘de zijne’.

Wat gebeurt er als ik hier niet aan meewerk? ‘Dan neem ik uw zaak niet in behandeling en wordt u ontslagen door uw werkgever. Tenzij u zelf ontslag neemt. Ik voel me machteloos en boos. Kan dit allemaal? Heeft een keuringsarts zoveel macht?

Tijd voor een adempauze. ‘Ik wil hier eens rustig over nadenken. Mijn beslissing zal ik u volgende week schriftelijk laten weten.’ Even later zit ik thuis. Heb ik keus? Nee, natuurlijk niet. Dus schrijf ik hem een week later dat ik de test zal ondergaan.

Catherina